پنجره

یک  پنجره  برای ِ  دیدن

یک  پنجره  برای ِ  شنیدن

یک  پنجره  که  مثل ِ  حلقه‌ی ِ  چاهی

در  انتهای ِ  خود  به  قلب ِ  زمین  می‌رسد

و  باز  می‌شود  به  سوی‌ ِ  وسعت ِ  این  مهربانی ِ  مکرر ِ  آبی‌رنگ

یک  پنجره  که  دست‌های ِ  کوچک ِ  تنهایی  را

از  بخشش ِ  شبانه‌ی ِ  عطر ِ  ستاره‌های ِ  کریم

سرشار  می‌کند.

و  می‌شود  از  آن‌جا

خورشید  را  به  غربت ِ  گل‌های ِ  شمع‌دانی  مهمان  کرد

یک  پنجره  برای ِ  من  کافی^است.

من  از  دیار ِ  عروسک‌ها  می‌آیم

از  زیر ِ  سایه‌های ِ  درختان ِ  کاغذی

در  باغ ِ  یک  کتاب ِ  مصور

از  فصل‌های ِ  خشک ِ  تجربه‌های ِ  عقیم ِ  دوستی  و  عشق

در  کوچه‌های ِ  خاکی ِ  معصومیت

از  سال‌های ِ  رشد ِ  حروف ِ  پریده‌رنگ ِ  الف‌با

در  پشت ِ  میزهای ِ  مدرسه‌ی ِ  مسلول

از  لحظه‌ئی  که  بچه‌ها  توانستند

بر  روی ِ  تخته  حرف ِ  «سنگ»  را  بنویسند

و  سارهای ِ  سرآسیمه  از  درخت ِ  کهن‌سال  پر  زدند.

من  از  میان ِ  ریشه‌های ِ  گیاهان ِ  گوشت‌خوار  می‌آیم

و  مغز ِ  من  هنوز

لب‌ریز  از  صدای ِ  وحشت ِ  پروانه‌ئی^است  که  او  را

در  دفتری  به  سنجاقی

مصلوب  کرده‌بودند.

وقتی  که  اعتماد ِ  من  از  ریسمان ِ  سست ِ  عدالت  آویزان  بود

و  در  تمام ِ  شهر

قلب ِ  چراغ‌های ِ  مرا  تکه‌تکه  می‌کردند

وقتی  که  چشم‌های ِ  کودکانه‌ی ِ  عشق ِ  مرا

با  دست‌مال ِ  تیره‌ی ِ  قانون  می‌بستند

و  از  شقیقه‌های ِ  مضطرب ِ  آرزوی ِ  من

فواره‌های ِ  خون  به  بیرون  می‌پاشید

وقتی  که  زنده‌گی ِ  من  دیگر

چیزی  نبود،  هیچ  چیز  به  جز  تیک‌تاک ِ  ساعت ِ  دیواری

دریافتم،  باید،  باید،  باید،

دیوانه‌وار  دوست  بدارم.

یک  پنجره  برای ِ  من  کافی^است

یک  پنجره  به  لحظه‌ی ِ  آگاهی  و  نگاه  و  سکوت

اکنون  نهال ِ  گردو

آن‌قدر  قد  کشیده  که  دیوار  را  برای ِ  برگ‌های ِ  جوان‌اش

معنی  کند

از  آینه  بپرس

نام ِ  نجات‌دهنده‌ات  را

آیا  زمین  که  زیر ِ  پای ِ  تو  می‌لرزد

تنهاتر  از  تو  نیست؟

پیغم‌بران،  رسالت ِ  ویرانی  را

با  خود  به  قرن ِ  ما  آوردند

این  انفجارهای ِ  پیْ‌آپیْ،

و  ابرهای ِ  مسموم،

آیا  طنین ِ  آیه‌های ِ  مقدس  هستند؟

ایْ  دوست،  ایْ  برادر،  ایْ  هم‌خون

وقتی  به  ماه  رسیدی

تاریخ ِ  قتل ِعام ِ  گل‌ها  را  بنویس.

همیشه  خواب‌ها

از  ارتفاع ِ  ساده‌لوحی ِ  خود  پرت  می‌شوند  و  می‌میرند

من  شبدر ِ  چهارپری  را  می‌بویم

که  روی ِ  گور ِ  مفاهیم ِ  کهنه  روئیده‌ست

آیا  زنی  که  در  کفن ِ  انتظار  و  عصمت ِ  خود  خاک  شد  جوانی ِ  من  بود؟

آیا  دوباره  من  از  پله‌های ِ  کنج‌کاوی ِ  خود  بالا  خواهم‌رفت

تا  به  خدای ِ  خوب،  که  در  پشت ِبام ِ  خانه  قدم  می‌زند  سلام  بگویم؟

حس  می‌کنم  که  وقت  گذشته‌ست

حس  می‌کنم  که  «لحظه»  سهم ِ  من  از  برگ‌های ِ  تاریخ  است

حس  می‌کنم  که  میز  فاصله‌ی ِ  کاذبی^است  در  میان ِ  گیسوان ِ  من  و  دست‌های ِ  این  غریبه‌ی ِ  غم‌گین

حرفی  به  من  بزن

آیا  کسی  که  مهربانی ِ  یک  جسم ِ  زنده  را  به  تو  می‌بخشد

جز  درک ِ  حس ِ  زنده  بودن  از  تو  چه  می‌خواهد؟

حرفی  به  من  بزن

من  در  پناه ِ  پنجره  ام

با  آفتاب  رابطه  دارم.

                                                           فروغ