روز اول

روز اول:

... که کودک بودی

کنارِ ناله ی یکدستِ قلیان مادر بزرگ

و عروسکهایت

بچه های خوبی که همیشه سر به راه نبودند

و صدای خوبِ مادر

که از هر خواننده ای هم قشنگ تر می خواند

نخل های آبستنِ ساکت

و دشتستانِ خیسِ عرق

در دوِ بعد از ظهرِ مرداد

گمانم شنبه بود

که ناخن هایت را حنا زدی

و خندیدی

روز دوم:

موهایت را شانه کردی

تا پر از دریا باشد

مینارت اما بوی شرجی و پستان گاو می داد

مرمرِشک چیدی و

در بن بستِ کوچه های خاکی

کسی دوستت داشت

معلم

روی تمام مشق هایت خط قرمز کشید

و پیراهن گلدار

انارت کرد

بغضی اما

مثلِ آدامس به گلویت چسبیده بود

و تنها دوستت لاوینیا

که نمی توانست از کتاب به دیدنت بیاید

گمانم اواسط هفته بود

تو اما نخندیدی

برای روز سوم:

گفتی بله!

همه کِل زدند

و دیگر هیچ نخل خرمایی به رنگِ موهایت نزایید

مینارت سفید

پیراهن گلدارت سفید

اشکهایت سفید

آدامس توی گلویت سفید

موج دریا سفید

شیرِ گاو سفید

کفش پاشنه بلندت سفید

بختت! نمی دانم

گمانم جمعه بود

نوزاد گریه کرد

ساعتِ دوِ بعد از ظهرِ مرداد

زینو مادرِ تمامِ دخترانِ جنوب است.

                                                                   روجا چمنکار

روجا چمنکار